En dan ineens ben je niet meer samen, maar ben je papa en mama. Je hart behoort niet langer alleen een ander toe maar stroomt over van liefde voor dat kleine mensje dat je net op de wereld hebt gezet (tenminste dat hoop ik voor je).

De struggle waar veel nieuwe papa’s en mama’s mee moeten dealen is de nieuwe balans. Want hoe houd je het leuk samen als de wallen op je knieën hangen, de hechtingen er nog in zitten, slaap luxe is, de wereld draait om dat mini mensje van ±50cm, je oma onderbroeken zoveel comfortabeler zijn dan de kanten strings, je alleen maar oog hebt voor je baby en soms alleen maar blij bent als je weer een dag hebt overleefd.

Ik heb niet de gouden tip, maar ik kan je wel meenemen in hetgeen ik heb gedaan en heb mogen ervaren met 3 kids.

Acceptatie, dat is de key. Accepteer dat het leven even is zoals het is. Accepteer van elkaar dat je moe bent en vooral dat ieder daar anders mee omgaat en op reageert. Accepteer dat jullie beiden iemand anders in je hart hebben gesloten. Accepteer dat intiem zijn gewoon even geen optie is en ook jij niet meer de oude bent (daarover later meer) of wordt.

Maar blijf vooral ook communiceren. Vertel elkaar waar je behoefte aan hebt en waaraan vooral ook niet. Een dag geen zin in bezoek, zorg dat manlief dat gewoon regelt. Vallen dingen mee of tegen, heb het er met elkaar over en kijk wat je er (samen) aan kan doen.
Word verliefd op de gedaanteverandering van je vriend/ man in papa.

En vergeet de ander niet. En dat kan in hele kleine dingen zitten. Een compliment dat de ander het goed doet, even een knuffel, even samen onder de douche kruipen als de kraamhulp op je baby let, onverwacht lekker eten bestellen. Gewoon een kleine blijk van waardering, laten zien dat er zeker ook nog oog is voor de ander.

Ik probeerde ook elke dag even mascara op te doen. Voelde ik mezelf beter door en daardoor had ik ook het gevoel dat ik mezelf niet zomaar zou laten verslonzen. Maar nogmaals, doe vooral waar jij je goed bij voelt, de behoefte aan hebt en waar je gelukkig van wordt.

Maar vergeet bovenal niet te genieten van dat kleine wondertje. Ze zijn echt maar heel kort klein. En ja ze kunnen in de avonden nog regelmatig op je liggen (slapen) ipv dat jullie samen op de bank weg kruipen, maar geniet daarvan. Voor je het weet zit je weer samen op de bank omdat de kleine keurig in zijn/haar bedje slaapt.

Waar ik mee begon eindig ik ook mee. Accepteer dat de situatie is zoals die is , probeer het vooral zoveel mogelijk te omarmen en maak er samen iets moois van.

Lfs Annika