Laatst vroeg de verloskundige “hoe ga je daar nou mee om dat je weet dat dit je laatste zwangerschap is?”. Ik heb eigenlijk best lang over deze vraag na zitten denken en ik heb werkelijk geen idee… Is het de laatste? Ja. Ik weet zeker dat ik manlief nooit meer zover ga krijgen om dit nog een keertje doen. Moet je dan extra genieten van de laatste keer, extra genieten van het feit dat deze magie je nog eenmaal is gegund? En hoe doe je dat dan precies ‘extra’ genieten? Ik neem je mee in mijn ervaring en mijn stukje 'extra'.

Degene die mij goed kennen weten dat ik zwanger zijn iets magisch vind. Er zijn zo goed als geen kwaaltjes die deze magie kunnen verstoren en geloof mij, ik heb meer dan voldoende kwaaltjes gehad. Vanaf het moment dat ik weet dat ik zwanger ben geniet ik daarvan. Het idee dat het lijf doet wat moeder natuur heeft bedacht, vind ik extreem bijzonder. Ondanks dat ik het proces van groeien en aankomen niet makkelijk omarm, doe ik dat zeker wel met het kleine wondertje in mijn buik.

Berusting?!
Daar waar ik bij nummer drie er enorm mee bezig was of het de laatste zou zijn, is dat nu niet het geval. Misschien is het berusting. Bij nummer drie voelde het voor mij gewoon niet compleet. Absoluut geen garanties dat het gevoel van compleet zijn er nu wel gaat zijn, maar ik heb altijd gedacht dat als het me gegund is ik heel graag een groot gezin wilde. Berusting dus… het is goed zo. Ik mag me enorm gelukkig prijzen als deze telg ook gezond ter wereld komt en ik dadelijk vier kinderen heb. Ik ben mij er zeer van bewust dat dit een rijkdom is dat niet vanzelfsprekend is.

Extra
De extra zit voor mij niet in extra genieten. Dat doe ik namelijk elke zwangerschap volop. Maar er zijn wel dingen die ik nu bewust anders heb gedaan omdat ik weet dat die prachtige buik niet meer terugkomt. Ik heb een beeldje laten maken van mijn buik (daarover later meer) en ook de newbornshoot is ingepland. Voor beiden geldt dat ik zeker niet op mijn paasbest ben, maar enkel dat ik nog een laatste keer de kans heb om het vast te laten leggen.

Voor nu kruip ik nog eenmaal in mijn (baby)bubbel en geniet ik nog eventjes volop van de exclusiviteit van leven in mij. Wat mij betreft het mooiste wat er is.
Ook ga nog eenmaal genieten van die giga buik & alle daarbij behorende ongemakken.
Nog een laatste keer ga ik genieten van de meest onvoorspelbare gebeurtenis die komen gaat, de bevalling.
Nog eenmaal een eerste kennismaking en nog eenmaal een kennismaking tussen broers en zussen.
En als alles achter de rug is hopelijk een laatste keer zweven op mijn blauwe wolk.
Niks extra's, maar vooral dankbaar en trots. Dat ik het vier keer mee heb mogen maken en dat mijn lijf het gewoon vier keer heeft geflikt.

Lfs Annika

ps. het spektakelstuk van de grande finale ligt naast mij als ik dit type. En wat een grande finale was het. De aanloop was geheel volgens verwachting heftig en de finale fantastisch. We zijn een  prachtige zoon rijker.

Als ik tijdens mijn kraamweek onder de douche sta realiseer ik me dat mijn lijf aan het herstellen is van een toestand die nooit meer terugkomt. De kraamweek vloog alle kanten op, maar voor zover mogelijk heb ik van elke seconde genoten. De uren die de kleine man in een paar dagen op mij heeft doorgebracht is op een paar handen niet te tellen. Zoals vaak gezegd dankbaarheid overheerst en wie weet… zeg nooit nooit