Insta en internet staan er vol mee #eerlijkmoederschap. In deze blog probeer ik te doorgronden waarom we dit toch zo graag etaleren? Yes, het is mijn keus om de diverse platformen te bezoeken maar, ik wil dit fenomeen heel graag begrijpen. Echt ik begrijp dat mensen herkenning vinden/zoeken in hetgeen ze meemaken maar, wordt het er niet heel dik opgelegd? Ieder huisje z’n kruisje zeg maar. En ik vind het inherent aan het moederschap dat dit vooral in de babyfase zwaar is/kan zijn. Dit geldt zeker voor kindje 1 maar, niet minder voor nummer 2,3 of 4. En als je denk dat alleen de babyfase heftig is nou welkom in de grote wereld het gaat nog heel vaak heel pittig worden.

Maar goed, eerlijk moederschap. Waar de ene mama trots haar borstvoedingsavontuur showt, struggelt de ander met BV die geheel niet op gang komt. En vergeet je vooral niet te verantwoorden als je kiest voor flesvoeding anders gaat de moedermaffia helemaal los. Waar de één heel eerlijk laat zien weer in haar oude spijkerbroek te passen (een week na de bevalling), zijn er ook tal van mama’s die daar een moord voor zouden doen (6 maanden na dato). Maar ook andersom. Je tijgestrepen showen of babybuik 9 months after verdient kennelijk ook een ode.
Hallooo, welk lijf kan fantastisch herstellen terwijl het maar weinig slaap krijgt, (voeding geeft), de hele dag met een baby sjouwt en regelmatig vergeet te eten/drinken door de drukte die er nou eenmaal bij hoort. Ieder lijf is uniek, dus moeten daar echt alle plussen en minnen van gedeeld worden? En sorry (not so sorry) mijn baby slaapt al door (na 6 weken) wil je dat echt weten als de wallen op je knieën hangen omdat die van jou dat nog niet doet?

Waarom is er zo een behoefte aan eerlijkheid, of is het een behoefte aan vergelijk dat we allemaal op onze eigen manier in hetzelfde schuitje zitten. En dat er zaken zijn waar we boven de ander uitsteken of juist bij lange na niet aan kunnen tippen.

Sommigen zijn gezegend met een gezonde baby en anderen zijn dankbaar voor elke dag die het kleintje vecht voor zijn leven en alles er tussen. De één wordt moeilijk zwanger, de ander makkelijk. Maar dat laatste durven te noemen zonder enige disclaimer is ook uit den boze. Sommige gaan fluitend de 9 maanden door waar anderen de nodige hobbels ervaren of überhaupt de 9 maanden niet halen. En bij alles waar we zo eerlijk zijn over het moederschap roepen we vooral heel hard dat het niet zo voor iedereen is en dat alles goed is en we vooral niemand tegen z’n schenen willen schoppen.

#eerlijkmoederschap. Mede mama’s hebben we dit echt nodig? We weten zelf toch dondersgoed dat die eerste periode zwaar is, iedere baby op elke vlak zijn eigen groei doormaakt en iedere mama op haar manier haar stinkende best doet. En dat gaat uiteraard met de nodige pieken en dalen. En laten we ons vooral niet te proberen te meten aan de pieken of dalen van een ander maar, kijk vooral in de spiegel naar jezelf. Je hebt een kind gemaakt, op de wereld gezet en je houdt het in leven. Chapeau welkom bij het moederschap je doet het fantastisch!

Lfs Annika