Heel bewust probeer ik genieten nog een nieuwe dimensie te geven. Naarmate mijn buik dikker wordt en ik mijn sneakers niet meer zelf kan strikken ben ik mij er zo van bewust dat de heerlijk momentjes samen binnenkort er niet meer zullen zijn. Je alleenrecht op mij als mama komt na ruim twee jaar ten einde. En onzekerheid overvalt me. Ga je je zusje wel leuk vinden, ga je niet boos worden op mij, zal je het snappen dat ik niet meer alleen maar met jou bezig kan zijn. En ondertussen voel ik je zusje in mijn buik. Voor mij al zo aanwezig, maar voor jou nog zo onbekend. Ik hou nu al van haar, maar kan ik er in real life net zoveel van houden als van jou, mijn eerste kindje!?

En dan is het moment daar , je zusje wordt geboren. Hoe heb ik ooit kunnen twijfelen over de liefde die ik voel voor de kleine prachtige wezentje. Op weg naar huis weet ik dat jij heerlijk in je eigen bed ligt te slapen zonder idee te hebben dat je vannacht grote broer bent geworden. Wanneer je wakker wordt gaat papa je halen en vertellen dat je grote broer bent geworden. Heel nieuwsgierig en met grote ogen vol verwachting kom je de slaapkamer in. Je zusje ligt bij mij... met stralende slaap oogjes zeg jij 'baby'. Je wil haar direct een kusje en knuffel geven en mijn moederhart smelt. Net als je papa en ik ben je overdonderd maar helemaal in de wolken met haar.

Elke moeder zal mee kunnen praten hoe overweldigend de eerste dag is na je bevalling. Maar zelfs na ruim 36 uur wakker zijn is er een momentje met jou wat ik koester. Wanneer het avond is en jij bent in de douche geweest kom ik mijn bed voor je uit. Op mijn knieën ga ik voor je zitten om je af te drogen aan te kleden en te knuffelen. Want ook jij verdient op een dag als vandaag even mijn aandacht en liefde. Op dat moment besef ik het mij nog niet maar er gaan nog zoveel momenten komen waar ik mij schuldig voel. Als je zusje aandacht nodig heeft en jij het ook moeilijk hebt. Als ik je zusje voedt en jij ook iets van mij wil. Die tweestrijd verscheurt mij af en toe, maar er komt ook zoveel moois voor terug.

Jou hadden we niet gelukkiger kunnen maken dan we nu hebben gedaan, door je zusje te verwelkom in ons gezin. Je straalt als je haar vast houdt en er gaat geen ochtend voorbij waar je zodra je wakker bent, opzoek gaat naar je zusje en wil kijken of ze wakker is.

In de tijd die volgt creëer ik met jullie beiden momentjes alleen, om zo mijn schuldgevoel te troosten. Je zusje zal nooit zoveel onverdeelde aandacht krijgen als jij en jij zal er juist aan moeten wennen dat jij niet meer die onverdeelde aandacht krijgt. Maar at the end... als ik naar jullie kijk zijn al die schuldgevoelens verwaarloosbaar want ik ben gewoon een trotse mama van twee kindjes waar ik zielsveel van hou.

Lfs Annika