Nee, dit wordt geen blog over de bevalling (oké misschien een heel klein beetje) want elke bevalling is uniek. Dat gold voor mijn bevalling en ook die van jou gaat uniek worden.

Dit wordt wel een blog over het maken van herinneringen en het vastleggen daarvan. En uiteraard weer een hoop praktische tips. Want ik had mij niet veel ingelezen, maar ik heb wel eindeloos bevallingsverhalen gelezen (fucking interessant). En uiteraard had ik ook een puf-cursus gevolgd (onder de noemer zwangerschapsgym, al mocht dat de naam gym niet hebben. Maar goed, dit alles kon mij niet voorbereiden op hetgeen wat ging komen. Maar jij bent bijna mama en dat word je maar eenmaal voor het eerst. Dus geniet, ervaar en maak het een onvergetelijke ervaring (hoe bizar dit nu misschien ook klinkt). En dit geldt uiteraard ook voor elke keer die volgt.

Om de blog toch een beetje in perspectief te kunnen plaatsen, een kleine inleiding hoe het bij mij begon. (Alvast excuses, ik ontkom er niet aan je toch te vermoeien met wederom wat zaken waar ik niet over was geïnformeerd en die je misschien helemaal niet wil weten)

Het was zo'n avond waarop de kleine ongeveer uit mijn buik stuiterde. Toen die eindelijk ophield om 2 uur ’s nachts, werd ik om 3 uur (ja inderdaad, exact na een uur slaap) alweer wakker. Dit bleek het perfecte moment voor mijn vliezen om te breken. Gelukkig had ik het door en stond ik naast mijn bed (al is dat net zo goed een zooitje). Ik was bekend met het feit dat maar bij 10% van de vrouwen de bevalling op deze manier begint en ik wist dan ook wel wat me te doen stond (tenminste dat dacht ik). Even naar het toilet om even leeg te lopen en vervolgens lekker even douchen om op te frissen. Maar dat opfrissen bleek een illusie. Mij was verteld dat de kleine was ingedaald en deze zou dan ook bij het breken van de vliezen fungeren als een stop (ja dit klinkt vrij banaal). Ware het niet dat de kleine wel was ingedaald, maar niet volledig en de boel daar beneden dus ook niet afsloot. En omdat vruchtwater kennelijk tot het einde van je bevalling wordt aangemaakt bleef deze ellende dan ook stromen. En nee dit had echt niemand verteld. Uiteindelijk is het praktisch opgelost met flinke pakken maandverband en oude handdoeken.

Het prachtige advies om lekker nog even te gaan slapen (om op te laden voor de bevalling) is ook een desillusie. Ik was zo hyper... het was gewoon begonnen!!! Weeën of niet, ik kon echt niet meer slapen. Ik zou gewoon binnen afzienbare tijd mama worden. Maar goed, hilariteit alom want vanaf moment één liep alles al anders dan gedacht. De enige zekerheid die je krijgt bij een bevalling is dat het de enige gebeurtenis is in je leven is die je NIET kan plannen. Dus laat het gebeuren en lees hieronder wat je vooral moet doen (voor zover jouw bevalling dit allemaal uiteraard toelaat) om de ontmoeting met je nieuwe liefde fantastisch te maken.

(Onvergetelijke) Herinneringen
Ik had voor de bevalling al bedacht dat ik (bijna) het hele proces (letterlijk) in beeld wilde brengen om vooral niks te vergeten. Dus ik werd (uiterst charmant) op de foto gezet terwijl ik leunend op een stoel de weeën aan het opvangen was. Achteraf een prachtige foto.

Tussen de weeën door hebben manlief en ik ook een filmpje gemaakt. Een eerste video-blog voor ons kindje waarin wij vertellen hoe de bevalling is begonnen, dat we niet kunnen wachten om hem te zien en nog veel meer. Twee aanstaande ouders echt helemaal excited. Achteraf echt te gek (en bijzonder) om dit te hebben.

Ik ging bevallen in het ziekenhuis en bij het verlaten van ons huis hebben we dan ook nog een laatste foto gemaakt van ons tweeën. De allerlaatste keer dat we saampjes als stel het huis verlaten. Als we terugkomen zijn we een gezin!

De volgende foto was van de aankomst in het ziekenhuis en één van het bordje van de afdeling. En misschien wel de belangrijkste foto om te maken: een laatste foto van jezelf met je (waarschijnlijk) gigantische buik. Je zal het nu niet geloven, maar die buik ga je echt nog missen.

Note
Een bevalling duurt lang en ja, je kan echt in je eigen wereld belanden. Ik had hier al wat over gelezen en om die reden had manlief gevraagd van tijd tot tijd te noteren wat er is gebeurd. Op deze manier kon ik na de bevalling rustig terug lezen wat er allemaal was gebeurd en zo het plaatje weer compleet maken (want ja ik was echt delen en volgordes van gebeurtenissen volledig kwijt).

Vluchttas 2.0
In de meeste gevallen staat de vluchttas al weken klaar op het moment dat het begint en deze is uiteraard met extreme zorgvuldigheid ingepakt. Toch kon ik het (ondanks de weeën) niet laten om deze voor de zoveelste keer te checken. (Zie deze blog over de inhoud van de vluchttas).

Informeren of niet informeren?
Wij hebben er heel bewust voor gekozen om niemand, maar dan ook niemand te informeren. Geen idee hoe lang het duurt en we wilden het de familie niet aan doen om urenlang in spanning te zitten. Alleen wij saampjes, tijdens deze levensveranderende gebeurtenis. Des te leuker om de familie te verassen als de kleine is geboren.

Wees je ervan bewust dat richting het eind, andere mensen (lees familie) hier ook mee bezig zijn. Wil je niet dat iemand via andere kanalen vast kan stellen dat het zover is, wijzig je ook nog even de volgende instellingen. Zorg dat men zowel op Facebook als op WhatsApp vooral niet kan zien wanneer je voor het laatst online bent geweest of dat je online bent. Want ja er zijn ook slimmeriken die hier op letten. Gelukkig waren wij hier op bedacht en was de geboorte in ons geval dan ook een echte verassing voor de hele familie.

Foto’s tijdens de bevalling, of toch maar niet?
Ik had het echt helemaal uitgedacht. Er zouden geen foto’s gemaakt worden van de bevalling. Maar in ons geval was er een verloskundige ‘over’ die (op een klein beetje aanwijzing van manlief) een hele hoop foto’s heeft gemaakt (onder het mom weggooien is altijd een optie). En moment suprême liep het dus toch anders dan gedacht en achteraf ben ik daar zo blij om. Geen foto’s vol vanuit een perspectief wat je echt niet wil, maar ik heb een prachtige foto die is gemaakt van opzij op het moment dat het hoofdje is geboren. Echt werkelijk niks te zien wat je niet wil zien, maar wel een prachtige vastlegging van een onvergetelijk moment.

Ook heeft ze het gepresteerd mijn blik (en onbeschrijfelijke emotie) vast te leggen toen ik ons zoontje voor het eerst zag. Deze foto is echt onbetaalbaar. Mijn tip is: maak vooral foto’s. Want zoals ik al zei, weggooien kan altijd. En geloof mij, de helft krijg je echt niet mee, dus erg fijn om iets terug te kunnen kijken.

Geniet, geniet en geniet!!!
Ik ga niet liegen: (ondanks een ruggenprik) was de bevalling even heftig en pijnlijk, maar dat is echt zo vergeten (trust me). Dat moment na de bevalling is namelijk zo uniek en onwerkelijk. Ik was echt niet meer op deze wereld, echt volledig betoverd kon ik alleen maar naar onze prachtige zoon kijken. Ik was (en ben nog steeds) zo'n hopeloze mama die verliefd werd op haar kind vanaf de allereerste ontmoeting. Ruim anderhalf uur heeft ons mannetje op mijn borst gelegen. Daarna wilde ik graag dat manlief zijn zoon voor het eerst zou vasthouden. En ook dat moment was extreem bijzonder! Wat ik anders zou doen? Even een moment uit de cocon treden om vlak na de geboorte zelf te ervaren hoe de emotie was bij manlief. Er is immers niet alleen een mama geboren, maar zeker ook een papa. Dit heb ik helaas niet gedaan, maar gelukkig hebben wij de foto’s.

Comfortabele kleding
Zorg voor tijdens de bevalling voor een top die fijn zit of een wijd shirt. Vooral geen kleding waar je aan bent gehecht maar gewoon iets wat lekker zit. Ik zweer bij deze tops, in het zwart.

En als alles achter de rug is en je naar huis mag, dan graag ook kleding die lekker zit. Vergeet die fucking skinny of die torenhoge hakken. Gewoon een hippe trainingsbroek/sweatbroek en een wijder zittend topje + vest. Tenminste dit zou ik achteraf de perfecte outfit noemen. Tuurlijk zijn er uitzonderingen die graag in jeans en perfecte top het ziekenhuis verlaten, maar in mijn beleving niet bepaald realistisch. Mijn enkels waren de laatste weken van mijn zwangerschap vol gelopen met vocht en ik dacht die heerlijke sneakers dan ook meteen na mijn bevalling wel weer aan te kunnen. Dat vocht zou dan namelijk direct weg zijn. Niets was minder waar... Op mijn slippers gecombineerd met trainingsbroek en een top heb ik het ziekenhuis verlaten. En mijn enkels, die heb ik pas ruim twee weken na de bevalling weer teruggevonden.

En hij heet....
Heel bizar en eigenlijk nooit bij stil gestaan, maar het personeel dat je begeleidt bij de bevalling zijn ook de mensen die je voor het eerst gaat vertellen hoe jullie kindje heet. Die naam die je waarschijnlijk lange tijd zorgvuldig voor je hebt gehouden, ga je dus voor het eerst vertellen aan de mensen die bij de bevalling waren en niet aan je familie. Eigenlijk best gek.

Dag 1 van je kraamweek
Sorry, voor sommigen een beetje een domper om mee af te sluiten. Maar over dit punt was ik (achteraf) zeer verbaasd. Op het moment dat je bevalt, begint dag 1 van je kraamweek. In mijn geval werd zoonlief om 21:21 geboren en ruim 2,5 uur later was dag 1 van de kraamweek dan ook alweer voorbij.

Waarom is dit relevant, o.a. de uren voor de kraamzorg beginnen direct te tellen en ook voor de tijd dat je ‘kraamvrouw’ bent. Misschien wel het meest bizarre, de eerste dag dat zoonlief op de wereld was duurde in zijn geval maar een goede 2,5 uur. Eigenlijk allemaal niet zo relevant want op dat moment bevind je je waarschijnlijk op een andere planeet samen met je baby. En dat is precies hoe het hoort, geniet ervan.

 

Lfs Annika